Ağaçlardan Konuşmak Gerek

BU ZAMANLAR NE ZAMANLAR

Bir yer var

Yeşilin tepelere yükseldiği

İki fundalık arasında,

Ve dönemeçli yolun gölgelere düştüğü

Bu gölgelerde yitip giden

Acı çekenlerin terkettiği

Bir kilisenin yanında.

Ben oraya yürümüştüm,

Mantar toplamaya,

Korkunun kıyısında.

Ama kanmayın bu anlatılana

Bir Rus şiiri değil bu.

Bir başka yer değil, burası.

Ülkemiz daha da yaklaşıyor

Kendi gerçeğine

Ve korkusuna,

İnsanları yitirip tüketen

Kendi yöntemlerine.

Size söylemeyeceğim

Nerede olduğunu bu yerin

Karanlık bir orman örtüsünün

Farkedilmeyen bir ışık huzmesi ile buluştuğu

Hayaletlerle dolu keşişme noktalarını

Yapraklardan örtünün cennetini

Ama biliyorum

Kim istiyor satın almayı burayı

Satmayı ve yitirip tüketmeyi

Söylemeyeceğim size

Bu yerin nerede olduğunu

O zaman neden

Anlatıyorum bunları

Çünkü dinliyorsunuz hâlâ

Ve hiç olmazsa

Dinleyebildiğiniz

Bu zamanlarda

Konuşmak gerekli

Ağaçları.

Adrienne Rich, (Collected Poems by Adriennce Rich, New York : W.W. Norton & Company, [2016]

Çeviri: Seyhan Uygur Onbaşıoğlu, Ağustos 2021

WHAT KIND OF TIMES ARE THESE

There’s a place between two stands of trees where the grass grows uphill
and the old revolutionary road breaks off into shadows
near a meeting-house abandoned by the persecuted
who disappeared into those shadows.

I’ve walked there picking mushrooms at the edge of dread, but don’t be fooled
this isn’t a Russian poem, this is not somewhere else but here,
our country moving closer to its own truth and dread,
its own ways of making people disappear.

I won’t tell you where the place is, the dark mesh of the woods
meeting the unmarked strip of light —
ghost-ridden crossroads, leafmold paradise:
I know already who wants to buy it, sell it, make it disappear.

And I won’t tell you where it is, so why do I tell you
anything? Because you still listen, because in times like these
to have you listen at all, it’s necessary
to talk about trees.